Vlaamse schapen in het Zwin ondergaan herfstpedicure

Een ezel  slijt eerst aan zijn onderste ledematen aldus de volkswijsheid. Bij het schaap ligt  dit iets anders. Trekdieren zoals paarden en ezels , verplaatsen zich op verharde wegen waardoor  er een gelijkmatige slijtage ontstaat op de 4 hoeven. Om de sleet op de hoeven te vermijden plaatst de smid  hoefijzers.

Schapen zijn spleethoevigen en doordat ze natuurgebieden  of weiden begrazen, slijten de hoeven ( zachte ondergrond )veel minder af . Hierdoor  groeit de hoorn (de nagel ) over het voetzooltje zodat allerlei aarde en vuil ingesloten wordt , wat  uiteraard ontstekingen veroorzaakt.

Vijftig-zestig  jaar geleden trokken de  laatste herders  in Knokke , Dolf Martens ( De Vrede) en de voorouders  van Jan Vandepitte (Hazegras) met  grote  kudden schapen langs de polderdijken. In Westkapelle in de Sluisstraat had je Snauwaert, die verhuisde na WO-I naar Wallonië. Door het afleggen van grotere afstanden langs en op de wegen , was er toen minder onderhoudswerk aan de hoeven omwille van de natuurlijke slijtage. Omdat men tegenwoordig niet meer herdert moet  men minstens  2 x per jaar  de hoeven  inspecteren en eventueel kappen. Het kappen gebeurt met een haringkaakmesje , waarbij de overtollige hoorn  aan de rand van de voetzool wordt weggesneden. Het kan ook met een schaar , een soort snoeischaar. Eigenaardig genoeg zijn schapen met zwarte hoeven of zwart gestreepte hoeven veel minder vatbaar voor hoef-aandoeningen. Witte hoeven zijn blijkbaar zachter van structuur en gevoeliger. Vandaar meer verzorging.  Bij de Vlaamse schapen, die Danny Jones houdt in het natuurreservaat Het Zwin (een Begrazingsovereenkomst met Het Agentschap voor Natuur en Bos) domineren de witte hoefjes , wat dus een regelmatige  pedicure betekent voor  de schapen. De  jonge dieren die daar vertoeven  groeien ongelooflijk snel aan en blaken van gezondheid.